نورسنجی اتوماتیک داخل دوربین

اصل کنترل خودکار نوردهی که سالهایت در فیلمبردای خبری، مستند و آماتوری مورد استفاده است، اخیراً به نحوی تکمیل گردیده که در فیلمبرداریهای حرفه ای نیز قابل استفاده و کاربرد است. در این روش از یک نورسنج که در داخل دوربین جا سازی شده و به یک کنترل دیافراگم الکتریکی متصل است،‌ استفاده می‌شود.

طرح ساختمان وتعیین محل نورسنج کار بسیار پیچیده ای است چرا که حوزة دید دوربین فیلمبرداری متناسب با طول کانونی عدسی مشخصی که برای یک نمای بخصوصی مورد استفاده است، تغییر می کند، البته هنگام استفاده از عدسی زوم حوزة دید دوربین حتی در یک نمای بخصوص هم تغییر می کند. از این نظر لازم است تا وسیله ای برای حفظ تناسب بین مقدار نوری که به نورسنج می رسد و مقدار نوری که به لامپ تصویر می رسد، وجود داشته باشد. بهترین روش این است که نورسنج در محلی قرار داشته باشد تا نوری را که از عدسی می گذرد. اندازه بگیرد. به علاوه در این روش مقدار نوری که عدسیها جذب میکنند خود به خود از محاسبه خارج شده است. واکنش نورسنج از طریق یک ارتباط الکترونیکی ،‌موتور کوچکی را که روی عدسی سوار است کنترل می کند و این موتور بلافاصله حلقه های دیافراگم را تنظیم می کند. بدین ترتیب دهانه نوری عدسی بطور خودکار متناسب با شدت نور صحنه تغییر می یابد. یکی از امتیازات بزرگ این روش این است که می توان با دکمه ایریس به صورت دستی، دیافراگم را تنظیم کرد و دهانة مناسب با شرایط خاص را به دلخواه انتخاب نمود. مهمترین امتیاز این روش سرعت عمل و سهولت استفاده از آن در فیلمبرداریهای خبری مستند و کار با دستیاران محدود است. نکتة قابل توجه دیگر این است که وقتی دوربین از یک منطقة تاریک به طرف منطقة روشن می چرخد ، دهانة دیافراگم خود به خود تنظیم می‌شود؛ هر چند در لحظات اول این تغییر مکان، نور صحیح را نمی گیرد و معمولاً دچار روشنی بیش از حد می شود

ولی در لحظات بعد، دوربین فرصت می کند متناسب با شرایط جدید دهانة دیافراگم را ببندد. معایب این روش بیشتر مربوط می شود به محدودیتهای روش های نورسنجی انعکاسی که راجع به آن به اندازة کافی بحث شد.